کتاب «آدم اول» اثری ناتمام از آلبر کامو، نویسنده و فیلسوف برنده‌ی جایزه نوبل در سال 1957، است. دست‌نوشته‌های این کتاب را در سال 1960 در محله حادثه‌ی تصادف رانندگی، که منجر به مرگ کامو شد، پیدا کرده‌اند. بعد‌ها در سال 1994 کاترین کامو، دختر آلبر کامو، این دست‌نوشته‌ها را به نسخه تایپی تبدیل و منتشر کرد. اما چرا باید یک اثر ناتمام و ناقص را خواند؟
کتاب آدم اول به حلقه‌ی سوم نویسندگی کامو یعنی چرخه‌ی عشق تعلق دارد. کامو در چرخه‌ی اول یا پوچی، توسط و در خلال کتاب‌های اسطوره سیزیف، بیگانه و کالیگولا، مفهوم پوچی را شرح و بسط می‌دهد و دو روش بی اعتنایی و انکار در مقابل پوچی را مردود میشمارد.
در چرخه‌ی بعدی، یعنی چرخه‌ی عصیان یا طغیان، کامو توسط کتاب‌های عصیانگر، طاعون و… نحوه شروع به مقابله و عمل در قبال مواجهه با پوچی را واکاوی می‌کند. اما کامو هیچ راهی را جز انسان دوستی، همبستگی و عشق برای مقابله با پوچی و معضلات دنیا، کارساز نمی‌داند. این امر دست‌مایه‌ی شروع چرخه‌ی عشق توسط کامو میشود ولی متاسفانه عمر این نویسنده‌ی بزرگ کفاف نوشتن این سری نوشته‌ها را نمی‌دهد.
آدم اول در واقع اتوبیوگرافی (خودزندگینامه) کودکی آلبر کامو است که توسط شخصیتی نمادین به نام "ژاک کورمری" روایت میشود. ژاک هیچگاه پدر خود را ندیده است و یتیم بزرگ شده است (همانند خود کامو). به راستی که بهترین چکیده‌ای که از محتوای کلی این اثر درباره‌ی پیچ و خم های زندگی و دغدغه‌های شخصیت اصلی آن (ژاک کورمری) میتوان داد، عبارتی است که داخل متن کتاب آمده است: «ناگزیر است دست تنها یاد بگیرد، دست تنها بزرگ شود، با زور، با قدرت دست تنها اخلاقیات و حقیقت خود را بیابد، تا این‌که سرانجام به صورت آدم به دنیا آید…»
از کتاب آدم اول فیلمی نیز به همین نام با کارگردانی "جیانی آملیو" در سال 2011 ساخته شده است. منوچهر بدیعی ترجمه خوب و روانی را از این کتاب ارائه کرده است. از دیگر آثار ترجمه شده توسط این نویسنده میتوان به «ژلوزی»، «عصاره اولیس» و «ژان باروا» اشاره کرد که همگی در انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده‌اند.
در بخش‌هایی از کتاب می‌خوانیم:
«زندگی بی‌خردانه، دلیرانه، لاابالی و سرسختانه‌اش را می‌دید که همیشه متوجه هدفی بود که او خود هیچ چیز درباره آن نمی‌دانست و در حقیقت زندگی او یکسره گذشته بود بی‌آن‌که به خود زحمت دهد تصور کند مردی که درست همین زندگی را به او بخشیده و بلافاصله به جای ناشناخته‌ای آن سوی دریا رفته و مُرده بود چه جور آدمی بوده است.»
«اگر چه مردم وانمود می‌کنند که به حق احترام می‌گذارند، اما در برابر هیچ چیز غیر از زور سر فرود نمی‌آورند.»
«جوان که بودم از مردم چیزی می‌خواستم که نمی‌توانستند بدهند: دوستی پیوسته، عاطفه‌ی مداوم.»
«حال یاد گرفته‌ام از آنان چیزی بخواهم کم‌تر از آنچه می‌توانند بدهند: همنشینی بی‌کلام. آن‌وقت احساس‌ها، دوستی و اشاره‌های اصیل آنان در نظر من ارزش معجزه را به تمامی دارد: اثر تمام عیار لطف.»
انتشارات نیلوفر
