رمان «انجمن شاعران مرده» با مراسم ویژه سال تحصیلی جدید دبیرستان ولتون آمریکا، در سال ۱۹۵۹ آغاز می شود. در این مراسم، مدیر مدرسه، معلمِ زبان جدیدی به نام جان کیتینگ را به دانش آموزان و والدینشان معرفی می کند. تنها چیزی که در مدرسه ولتون ارزشمند و مهم به شمار می آید، سخت درس خواندن و انضباط است.
این مدرسه مثل اکثر مدارس با سرکوب رویاها و آرزوهای نوجوانان قصد دارد در نهایت از همه آنها پزشک، حقوقدان و … بسازد. اما وجود یک نفر مثل آقای کیتینگ کافی ست تا دانش آموزان در خود دقیق شوند و ببینند خواسته و آرزوی حقیقی شان چیست. چیزی به جز خواسته ی مدرسه، والدین و جامعه.
با شروع سال تحصیلی دانش آموزان در می یابند که آقای کیتینگ شبیه هیچکدام از معلم هایی که تا به حال داشته اند نیست. آنچه سر کلاس او تدریس می شود، شباهتی به دیگر درس های جدی و بی روح مدرسه ندارد. نوجوانان سر این کلاس اهمیت رویاپردازی، غنیمت شمردن لحظه و دوری از تقلید کورکورانه را یاد می گیرند.
او از همان ابتدا از بچه ها می خواهد که او را «ناخدای من» صدا کنند. طولی نمی کشد که دانش آموزان کلاس، شیفته ی او می شوند و نشستن سر کلاس «ناخدایشان» زندگی هر یک را به نحوی دستخوش تغییر می کند. اما بی شک شیوه ی کار آقای کیتینگ باب میل و خواسته ی مدیر مدرسه و والدین دانش آموزان نیست و این نارضایتی مشکلاتی را برای او و شاگردانش رغم می زند.
کتاب «انجمن شاعران مرده» بر اساس فیلمنامه ای به همین نام از تام شولمن نوشته شده و فیلم آن در سال ۱۹۸۹ موفق به دریافت جوایز مختلفی شد.
جملات زیبای کتاب انجمن شاعران مرده
«تو شعر میخونی چون عضوی از نژاد بشر هستی، چون نژاد بشر سرشار از شور عشق و احساسه! پزشکی، قانون، بانک داری، این چیزها برای حفظ و ادامه ی بقای زندگی لازمن. اما شعر، ادبیات، عشق و زیبایی چی؟ این ها چیزهایی ان که ما بخاطرش زنده ایم و نفس می کشیم!»
«اگر درباره ی چیزی اطمینان دارید خودتون رو مجبور کنید تا به اون از دریچه ی دیگه ای نگاه کنید. حتی اگه به نظرتون اشتباه یا احمقانه باشه. وقتی چیزی میخونید، فقط به این فکر نکنید که نویسنده چی میگه، بلکه زمانی رو صرف کنید و ببینید خودتون چی فکر می کنید.»
انتشارات نیماژ
