نمایش‌نامه ی باتلاق فن توسط کاریل چرچیل در سال 1983 نوشته و منتشر شد. کاریل چرچیل نمایش نامه نویس معاصر انگلیسی تبار است و بسیاری او را یکی از بزرگ‌ترین بازتاب دهندگان اوضاع معاصر با قلمی ادبی می دانند. تاثیر سبک و تفکرات برتولت برشت در آثار این نویسنده‌ی معاصر ملموس است.
نمایش نامه ی باتلاق فِن حول محوریت زنان طبقه‌ی کارگر انگلستان شکل گرفته است. این نمایش نامه در مورد زنان روستایی منطقه‌ی «فِن» در انگلستان است که برای امرار معاش، مجبور به کار کردن در مزارعی می شوند که نوعی نظام شبه ارباب-برده‌ای در آن‌ها به کار گرفته می شود.
نویسنده در خلال روند داستانی، تاثیر هولناک این نظام فاسد سرمایه داری دهه‌ی 80 میلادی بر روح و روان چهار نسل متفاوت از زنان این روستا را روایت می‌کند؛ آی ویِ 90 ساله، مِی 60 ساله و شِرلی پنجاه ساله، وَل سی ساله و نِل 40 ساله و آنجلا 28 ساله، بِکی 15 ساله و شونای 6 ساله و دِب 9 ساله.
روایت به صورت تکه های از زندگی فردی و جمعی این زنان است که شخصیت اصلی و مهم آن‌ها، وَل است. وَل زنی است که در تلاطم بین انتخاب دو فرزندش از یک سو و مردی که دوستش دارد از سوی دیگر، دچار مکشلات فراوانی می شود؛ از طرد شدگی و قضاوت شدن تا روی آوردن به قرص و خودکشی.
نمایش نامه های کاریل چرچیل بازتابی از وقایع معاصر انگلستان در قاب نمایش هستند. مضامینی که در کارنامه‌ی کاری او دیده می‌شوند شامل انتزاعی ترین موقعیت های ذهنی تا نقد کاپیتالیسم و مسائل اجتماعی زنان است. نقد مستقیم نسبت به نظام سرمایه داریِ دنیا و مسائل و چارچوب های اخلاقی-جنسی سنتی و اشتباه، به خصوص برای زنان، درون مایه‌ی اصلی نمایش نامه فن است.
از جمله آثار ترجمه شده از کاریل چرچیل می توان به نمایش نامه های «ما عددی نیستیم» با ترجمه‌ی محمد اسماعیل صالحی (نشر قطره) و «لطیفه‌ی پس از شام» با ترجمه‌ی ناهید احمدیان (نشر نی) اشاره کرد. این کتاب نیز با ترجمه ناهید احمدیان در انتشارات علمی و فرهنگی به چاپ رسیده است.
در بخش هایی از این کتاب می خوانیم:
«نِل: "می‌خوام وقتی بزرگ شدم پرستار بشم. بعدش می خوام بچه دار بشم و عروسی کنم. ولی فکر کنم وقتی بزرگ شدم از ده برم. من وقتی بزرگ شدم از ده نمی رم حتی وقتی عروسی کنم. فکر کنم تو ده می مونم و یه پرستار می شم. من می خوام وقتی بزرگ شدم آرایشگر بشم یا شاید هم معلم بشم. برام فرقی نمی کنه که عروسی کنم یا آرایشگر بشم."»
«تیوسان: "تو داشتی درباره ی یکی از دوستان من حرف می زدی. فهمید شیش ماه زنده می مونه. برای همین باغ های گیلاسش رو بدون اینکه به کسی بگه فروخت. بعد، قبل از اینکه شروع کنه به درد کشیدن، خودش رو خلاص کرد. یک کلمه هم به خانواده اش نگفت. تنهایی تحمل کرد، خیلی شجاعانه. به نظرم این یه تراژدی یه."
شِرلی: "خب هست، بله."
تیوسان: "ممکنه امشب هوا باز بشه." (تیوسان می‌رود.)
نِل: "چقدر خوب می‌شد اگه همه شون خودشون رو حلق آویز می کردند. از ملکه شروع می شد و همین طور می رفت پایین تا من بهشون می گفتم کی تمومش کنند."»
انتشارات علمی و فرهنگی
