«در باب حکمت زندگی» کتابی فلسفی اثر آرتور شوپنهاور فیلسوف قرن نوزدهم است. علی رغم دیگر آثار فلسفی، این کتاب بسیار روان و شیوا نوشته شده و پر از مثال‌های عینی و ملموس است به همین دلیل برای همگان با هر سطح دانایی از فلسفه مفید خواهد بود.
کتاب در باب حکمت زندگی پیرامون فلسفه‌ی سعادت است. فلسفه‌ای که نوعی راهنمایی برای رسیدن به زندگی سعادتمند را به مخاطب عرضه می‌کند. در ابتدا از سه موضوع آنچه هستیم، آنچه داریم و آنچه می‌نماییم صحبت می‌کند. شوپنهاور معتقد است آنچه هستیم، بیش از آنچه داریم یا می‌نماییم موجب سعادتمان می‌شود. چرا که شخصیت انسان، او را همواره و در همه جا دنبال می‌کند.
در فصل بعد کتاب درباره‌ی آنچه داریم می‌گوید. تعیین آرزوها و علایق برای آدم‌ها اصلاً کار ساده‌ای نیست چون که میزان رضایت افراد با هم متفاوت است پس دارایی هر فرد و اثرگذاری آن در زندگی بسیار متفاوت از دیگری ست. در فصل چهارم، در باب آنچه می‌نماییم می‌نویسد که همه‌ی ما به واسطه‌ی ضعف‌هایی که در وجودمان داریم، به نظر دیگران در مورد خودمان، خیلی اهمیت می‌دهیم در حالی که تصویر ما در ذهن دیگران تأثیر چندانی در سعادت مندی ما ندارد.
در فصل پنجم به اندرزها و اصول راهنمای عمل می‌پردازد که منجر به زندگی بهتر و سعادت‌مند‌تر می‌شود و در نهایت در فصل آخر از تفاوت‌های آدمی در سنین گوناگون می‌گوید.
شوپنهاور نقل‌های بسیاری از دیگر فیلسوفانی که تحت تاثیرشان بوده نیز می‌آورد مثل ارسطو و اپیکور. کتاب در باب حکمت زندگی در ایران توسط محمد مبشری ترجمه شده و در انتشارات نیلوفر اولین بار در سال ۱۳۸۸ چاپ شده است و تاکنون بیش از ده بار تجدید چاپ گشته.
در بخش‌هایی از کتاب می‌خوانیم:
«سرچشمه مستقیم خرسندی یا ناخرسندی عمیق او که نخست از احساس، خواست و تفکر او حاصل می‌گردد، در این جاست، حال آن که هر آنچه بیرون از اوست فقط غیرمستقیم بر او تأثیر می‌گذارد. به این علت، وقایع یا روابط بیرونی یکسان بر هرکس تأثیری کاملاً متفاوت دارند و آدمیان حتی در محیطی یکسان، در جهان‌های متفاوتی زندگی می‌کنند. زیرا انسان فقط تصورات، احساسات و ارداه‌ی خود را بی‌واسطه درک می‌کند و عوامل بیرونی، تنها از طریق این‌ها بر او تاثیر می‌گذارند.»
«پس بهتر است هرگاه شادی دق الباب می‌کند، به جای اینکه مکرر شک کنیم که آیا ورودش جایز است یا نه، همه درها را به سویش بگشاییم، زیرا شادی هیچگاه بی‌موقع نمی‌آید. شک ما در این مورد به این دلیل است که می‌خواهیم بدانیم آیا از هر نظر موجبی برای خشنودی داریم یا نه، مبادا که شادی، افکار جدی و نگرانی‌های مهم ما را مختل کند. اما معلوم نیست که با این افکار و نگرانی‌ها چه چیز را می‌توان بهتر کرد؛ در حالی که شادی سودی بلافاصله دارد. فقط شادی سکه‌ی نقد سعادت است و هرچیز دیگر، مانند پول کاغذی ست، زیرا فقط شادی زمان حال را پر سعادت می‌کند و این امر برای موجوداتی چون ما که هستی‌مان لحظه‌ی بسیار کوتاهی میان دو ابدیت است، بزرگ‌ترین موهبت است.»
انتشارات نیلوفر
