کتاب «در ماگادان کسی پیر نمی‌شود» روایت‌گر زندگینامه "دکتر عطا صفوی" به خصوص دوره‌ای که ایشان در اردوگاه استالینی اسیر بوده‌اند است. در میان افرادی که این تجربه دردناک را در شوروی از سر گذراندند، کمتر کسی حاضر به تجدید خاطره و بیان این تاریخ شده است. به علاوه تعدادی از آن‌ها نیز از دنیا رفته‌اند و تجربه و اندوهشان نیز از دنیا رفته است. بدین ترتیب دیگر افراد جوان‌تر که در سال‌های بعد زیسته‌اند از شنیدن قصه این افراد محروم گشتند.
اما اتابک فتح الله زاده از همت و اراده‌ی دکتر صفوی برای انتقال این تجربیات استقبال کرد و آن چه که طی سه سال نامه‌نویسی، مصاحبه و تلفنی صحبت کردن رد و بدل شد را در قالب یک کتاب با نام «در ماگادان کسی پیر نمی‌شود» و ژانر تاریخی ارائه کرد.
کتاب در ماگادان کسی پیر نمی‌شود از دوره‌ی کودکی دکتر صفوی آغاز می‌شود. از تولد او در ساری، معرفی پدرش که تاجر بود و مرگ مادرش که در چهار سالگی او رخ داد. در ادامه به دوران جوانی خودش می‌پردازد و کم کم می‌رسد به زمانی که پای شوروی و جاسوس‌هایش به ایران باز شد.
و ادامه‌ی این کتاب شرح غم‌انگیز و دردناک، و البته آموزنده‌ی دکتر صفوی در اردوگاه استالینی است. کتاب در ماگادان کسی پیر نمی‌شود، یکی از بهترین و منسجم‌ترین آثاری ست که در زمینه تاریخ معاصر گردآوری شده و خواندنش برای علاقه مندان تجربه‌ی دلنشینی خواهد بود.
اتابک فتح الله زاده نویسنده‌ی این کتاب آثار دیگری هم چون «خانه دایی یوسف» و «اجاق سرد همسایه» را نیز نوشته است. کتاب در ماگادان کسی پیر نمی‌شود توسط انتشارات ثالث به چاپ رسیده است.
در بخش‌هایی از کتاب می‌خوانیم:
«شاید بد نباشد بدانی که شعر در اردوگاه‌های استالینی به جسم و روح من حیات می‌دمید و به داد من می‌رسید و پرچم استقامت را در تن من افراشته نگه می‌داشت. ایرانی اگر شعر نگوید، شعر نخواند، با شعر نرقصد و شادی نکند و با شعر گریه نکند و با شعر نغمه‌های امید و آرزو سر ندهد، ایرانی نیست.»
«بعدها، در اردوگاه‌های کار اجباری قطب شمال در نزدیکی آلاسکا، به ساده لوحی خود و کعبه خود ناسزا می‌گفتم و آرزو می‌کردم که ایکاش آن شب ماشین مرا له می‌کرد. مهرعلی میانجی می‌گفت: ای کاش در ایران دستگیر و اعدام می‌شدم، اما گرفتار این سیستم لعنتی و این انسان‌های وحشی‌تر از حیوان نمی‌شدم.»
انتشارات ثالث
