نویسنده‌ی داستانِ شاهکار «شازده کوچولو»، آنتوان دوسنت اگزوپری، در سال 1939 کتاب «زمین انسانها» را نوشته است. اگزوپری نویسنده و خلبان مشهور فرانسوی بود که آثارش همیشه در سراسر جهان با استقبال گسترده مردم همراه بوده است. به عنوان مثال شازده کوچولو به 301 زبان دنیا ترجمه شده و بیش از 140 میلیون نسخه از آن به فروش رفته است!
او به دلیل نوشتن کتاب زمین انسانها موفق به دریافت جایزه ملی کتابِ آمریکا در سال 1939 و جایزه بزرگ ادبیات داستانی آکادمی فرانسه در همان سال شده است. اگزوپری خودزندگینا‌مه خاطرات و سوانح دوران خلبانی‌اش را در این کتاب نقل کرده است.
اگزوپری در خلال نوشتن خودزندگی‌نامه‌اش مفاهیمی مانند دوستی، مرگ و زندگی، خطر، دلاوری و انسانیت را مورد بررسی قرار داده است و در نهایت نوشته‌اش را به جستجویی برای یافتن معنا در زندگی جهت داده است. شاعرانه بودن متن و گنجاندن نکات اخلاقی و آموزشی در روایات کتاب توسط نویسنده، زیبایی کتاب را چندین برابر کرده است. سروش حبیبی نیز در ترجمه کوشیده تا لحن شاعرانه نویسنده در متن حفظ شود.
روایت کتاب زمین انسانها از سال 1926، زمانی که اگزوپری به تازگی در شرکت هواپیمایی "لاته کوئر" استخدام شده بود شروع می‌شود. نویسنده در ادامه به توصیف فضای زندگی‌اش به عنوان خلبان و شخصیت دوستانش، مانند "آنری (هانری) گیومه" می‌پردازد. اگزوپری طی چند فصل کتاب مشغول به تعریف خاطرات‌اش، مخصوصاً از سوانحی هوایی می‌شود.
جذاب‌ترین و نفس‌گیر ترین خاطره‌ی کتاب زمین انسانها نیز مربوط می‌شود به سال 1935 و سقوط هواپیمای اگزوپری در صحرای "ساهارا" که مجبور می‌شود چندین روز بدون آب و غذا همراه با تکنسین‌اش، "آندره پرِرو"، در بیابان راه برود. تجربیات این چند روز صحرانوردی او و توصیف‌اش از نحوه‌ی نجاتش، بسیار زیبا و هیجان انگیز است. در آخرین فصل کتاب نیز نویسنده به بیان یک سری از اصول تفکری‌اش درباره ویژگی‌های انسانیت و اصالت زیبای انسانی می‌پردازد.
کتاب زمین انسانها توسط سروش حبیبی ترجمه و در انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است. سروش حبیبی، مترجم باسابقه‌ی آثار بزرگی مانند «ابله» و «شیاطین» از داستایفسکی و «جنگ‌و‌صلح» و «آناکارنینا» از تالستوی است. از دیگر آثار اگزوپری که در ایران منتشر شده است می‌توان به کتاب‌های «خلبان جنگ» و «پرواز شبانه» اشاره کرد که هر دو اثر توسط پرویز شهدی ترجمه و در انتشارات مجید چاپ شده‌اند.
در بخش‌هایی از کتاب می‌خوانیم:
«آدم‌ها فکر می کنند اگر یک بار دیگر متولد شوند، جور دیگری زندگی می کنند…شاد و خوشبخت و کم اشتباه…فکر می‌کنند می‌توانند همه چیز را از نو بسازند، محکم و بی نقص…اما این حقیقت ندارد…اگر ما جسارت طور دیگری زندگی کردن را داشتیم، اگر قدرت تغییر کردن را داشتیم، از همین جای زندگیمان به بعد را می‌ساختیم…»
«جوانی را می‌شناختم که خود را کشت. نمی‌دانم غم عشقی بی‌مقدار او را بر آن داشته بود که گلوله‌ای در دل خویش جای دهد یا به وسوسه‌ای ادبی تسلیم شده و به انتحاری خودنمایانه دست زده بود، اما به یاد دارم که در این جلوه‌فروشی غم انگیز نه شرف بلکه نکبت یافتم. در برابر این سرنوشت حقیر یاد مرگی به راستی مردانه در ذهنم بیدار می‌شد. مرگ باغبانی که در حال احتضار به من گفت: "می‌دانید…گاه هنگام بیل زدن عرق می‌ریختم. درد روماتیسم پایم را می‌آزرد. و به این زندگی بردگی ناسزا می‌گفتم. اما امروز دلم می‌خواهد بیل بزنم. تمام زمین را برگردانم. بیل زدن به چشمم چه زیباست. انسان هنگام بیل زدن چه آزاد است"»
«و به راستی هیچ چیز هرگز جای رفیق گمشده را پُر نخواهد کرد. نمی‌توان برای خود دوستان قدیمی درست کرد. هیچ چیز با این گنجینه‌ی خاطرات مشترک، این همه رنج ها و مصائبِ با هم چشیده، این همه قهرها و آشتی‌ها و هیجان‌های تند همسنگ نیست. این دوستی ها تکرار نمی‌شوند.»
«کسی که نهال بلوطی به این امید می‌نشاند که به زودی در سایه‌اش بنشیند، خیالی خام می‌پرورد…!»
انتشارات نیلوفر
