جدای کتاب نیمه تمام «آدم اول» که آلبر کامو قبل از تکمیل‌اش فوت کرد، رمان «سقوط» آخرین رمان کامو است. این رمان جزء هیچکدام از سه حلقه نویسندگی او (پوچی، طغیان و عشق) قرار نمی‌گیرد. این اثر فلسفی به نوعی دیدگاه متأخر کامو که مملو از دلسردی و سیاهی است را منعکس می‌کند. دیدگاهی که پس از دو حلقه نویسندگی پوچی و طغیان‌اش به آن دست پیدا کرده است.
سقوط همانطور که از نامش پیداست، داستان سقوطی است تدریجی و تأمل برانگیز. داستان پرده برداری از خودآگاهی دروغین و ساختگی انسان امروزی. در یک کلام، سقوط اخلاق‌گراییِ ظاهری انسان امروزی. این رمان کوتاه که در آمستردام رخ می‌دهد، فقط یک شخصیت راوی "ژان باتیست کلمانس" دارد و کل نوشته یک مونولوگ (تک‌گویی) بسیار بلند است در خطاب به یک ناشناس که در میخانه با او آشنا شده است.
زمان نقل داستان از زبان کلمانس برای بعد از سقوط شخصیتی-اخلاقی اوست و به نوعی تک‌گویی تراژدیک‌اش همانند اعترافی است که برای محاکمه خود ( توسط خوانندگان کتاب) می‌کند. بسیاری بر این باورند که این کتاب جوابیه‌ای به ژان پل سارتر است و سارتر نیز این کتاب را فهم ناشده ترین و زیباترین کتاب کامو می‌داند. کامو یک سال بعد از انتشار این کتاب، یعنی سال 1957، موفق به دریافت جایزه نوبل شد و 3 سال بعد از آن، در سال 1960، در یک سانحه رانندگی کشته شد.
از این رمان کوتاه ترجمه های فراوانی وجود دارد. یکی از بهترین ترجمه های آن، ترجمه شورانگیز فرخ است که توسط انتشارات نیلوفر منتشر شده است. در این کتاب مقدمه زیبایی از هوشنگ گلشیری برای زندگی و آثار کامو آمده است. انتشارات نیلوفر کتاب های دیگری مانند «طاعون»، «بیگانه»، «تعهد اهل قلم» و نمایشنامه هایی مانند «کالیگولا» و «راستان» را نیز از آلبر کامو منتشر کرده است.
بخش های زیبایی از کتاب سقوط
«یک طرف زیبایی است و طرف دیگر، در هم شکستگان و پایمال شدگان. هر قدر هم این کار دشوار باشد من می خواهم به هر دو طرف وفادار بمانم.»
«من هرگز شب از روی پل نمی گذرم. این نتیجه‌ی عهدی ست که با خود بسته ام. آخر فکرش را بکنید که کسی خودش را در آب بیندازد. آن وقت از دو حال خارج نیست: یا شما برای نجاتش خود را در آب می افکنید و در فصل سرما به عواقب بسیار سخت دچار می شوید! یا او را به حال خود وامی گذارید. شیرجه های نرفته گاهی کوفتگی های عجیبی به جا می گذارد.»
«وقتی شخص به حکم حرفه یا استعداد ذاتی درباره‌ی آدمی تأمل بسیار کرده باشد، هنگامی می رسد که برای انسان های نخستین احساس دلتنگی کند. لااقل، آن ها افکار پنهان در سر ندارند.»
«نمی توان دیگران را محکوم کرد بی آنکه خود آن مورد داوری قرار گرفت، پس باید نخست خود را محکوم کرد تا سپس بتوان دیگران را مورد داوری قرار داد. پس باید راهی معکوس در پیش گرفت و نخست توبه کرد و کفاره داد تا سرانجام بتوان به محاکمه و داوری رسید.»
«برای کشتن انسان همیشه دلایلی وجود دارد. اما، به عکس، توجیه زندگی او غیر ممکن است. برای همین است که جنایت همیشه و بی گناهی فقط گاهی برای دفاع از خود وکلایی می یابد.»
انتشارات نیلوفر
