رمان «مردی به نام اُوه» روایت زندگی پیرمردی 59 ساله است که به واسطه فوت همسرش و اخراج شدنش از کار، بهانه کافی برای اوقات تلخی و ایراد گرفتن از جزئیات و کلیات زندگی را دارد.
شخصیت منزوی و گوشه گیر «اوه» در طی زندگی اش، با همسری خوش صحبت و اجتماعی کامل می شد اما پس از فوت وی، اوه باز به تنهایی عمیق خود بازگشت و حتی چند بار تصمیم به خودکشی گرفت تا بتواند در آن دنیا کنار همسرش باشد؛ اما هر بار نقشه اش به دلایل عجیب و غریب منتفی می شد.
اوه شخصیتی وسواس بسیاری به خصوص در رابطه با محله ای که در آن زندگی می کرد داشت. او هر روز سطل های زباله محله را بررسی می کرد، تا مبادا کسی زباله ها را تفکیک نکرده دور انداخته باشد؛
هر صبح پلاک ماشین های پارک شده در پارکینگ را با لیستی که شب قبل در دفترچه اش تهیه کرده بود تطبیق می داد تا مبادا کسی ماشین مهمان در پارکینگ پارک کرده باشد!
پیرامون این نظم و وسواس، چالش های بسیاری با همسایگان خود داشت و چندان محبوب آن ها نبود. تنهایی، بد خلقی و خشم اوه با ورود یک همسایه جدید به محله دستخوش تغییر می شود.
همسایه ای ایرانی به نام پروانه که به تازگی با خانواده اش به همسایگی اوه نقل مکان کرده است و تغییرات بسیاری با حضورش رخ می دهد.
بر اساس این رمان مردی به نام اوه فیلمی هم با همین عنوان ساخته شده که در سال 2017 نامزد جایزه اسکار در قسمت بهترین فیلم خارجی زبان بود. فردریک بکمن نویسنده ای اهل سوئد است که نوشتن را با وبلاگ نویسی آغاز کرد و در ادامه رمان مردی به نام اوه را به عنوان اولین کتابش به چاپ رساند.
وی در ادامه کتاب های «بریت ماری اینجا بود»، «مادربزرگ سلام رساند و گفت متأسف است»، «شهر خرس»، «مردم مشوش» و… را نیز نوشت.
رمان مردی به نام اوه با ترجمه های متعددی در بازار کتاب ایران موجود می باشد که یکی از ترجمه های آن، متعلق به علی اکبر قاری نیت است که توسط نشر نسل نواندیش منتشر شده است.
از جمله دیگر آثار ترجمه شده توسط علی اکبر قاری نیت می توان به کتاب های «بیرون از ماز» اثر اسپنسر جانسون، «دیکتاتور» اثر رابرت هریس و «شفای کودک درون» اثر چارلز ویتفیلد اشاره کرد.
محصولات مرتبط: ملت عشق
یکی از دردناک ترین لحظات زندگی آدم زمانی است که وقتی به زندگی اش نگاه می کند، می بیند سال های گذشته عمرش بیشتر از سال های پیشِ روست. وقتی می بیند برای سال های پیش رو زمان زیادی باقی نمانده، سعی می کند برای چیزهای دیگری زندگی کند.
خانه را به دو قسمت تقسیم کرده بود. یک قسمت مربوط به چیزهایی بود که همسر اُوه خریده بود و «دوست داشتنی» و «خوب و راحت» بودند. همۀ چیزهایی که اُوه خریده بود مفید و به درد بخور بودند و کارایی داشتند.
وقتی کسی را از دست می دهی، دلت برای عجیب ترین چیزها تنگ می شود. برای کوچک ترین چیزها، برای لبخندها، برای وول خوردن هایش در هنگام خواب، حتی برای رنگ زدن مجدد اتاقش.
شش ماه از زمان فوت همسرش می گذشت. اُوه هنوز روزی دو بار توی خانه اش می چرخد و رادیاتور ها را بازرسی می کند تا مبادا زنش مخفیانه درجه آن ها را بالا برده باشد.
