پخمه نام یکی از مشهورترین داستان‌های بلند عزیز نسین، نویسنده و طنزنویس معروف اهل ترکیه، است که اولین‌بار در سال 1978 منتشر شد. عزیز نسین بیشتر به دلیل داستان‌های کوتاهش شناخته می‌شود؛ که به بیش از 2000 عدد می‌رسند! آثار نسین به بیش از 30 زبان مختلف دنیا ترجمه شده است و در ایران نیز، توسط افراد بزرگی مانند احمد شاملو، صمد بهرنگی و رضا همراه ترجمه شده‌اند.
داستان پخمه در مورد فردی به نام فرید است که به علت دست و پا چلفت بودن، در دبیرستان، به او لقب پخمه را داده‌اند. فرید پخمه آدمی بسیار ساده است که سعی دارد تا به دور از هرگونه دروغ و ریا، در جامعه زندگی کند اما، در جامعه‌ای که عزیز نسین برای فرید پخمه تدارک دیده است، چنین امری برای او غیرممکن می‌شود.
در جامعه‌ای که جوّ کلی آن مخالف ذهنیت ساده و معصوم فرید پخمه است، و دروغ و ریا و تظاهر از ستون‌های ثابت آن است، جایی برای زندگی عادیِ فرید پخمه باقی نمی‌ماند. در تضاد بین جامعه و فرید پخمه طنزی شکل می‌گیرد که در آن شخصیت‌های مختلف داستان، فرید پخمه را به صورت مرتب جای افراد دیگری با سمت‌های مختلف اشتباه می‌گیرند. این امر موجب می‌شود فرید پخمه، به دلیل کلاه‌برداری و شیادی، به زندان بیفتد؛ اما این همه‌ی ماجرا نیست…
عزیز نسین طنزنویسی اجتماعی و سیاسی بود. در تمامی آثار او می‌توان شرح و تحلیل معضلات و دغدغه‌های اجتماعی و سیاسی جوامع مختلف را، در خلال نثر طنز او، مشاهده کرد. طبقه‌ی متوسط جامعه همیشه مورد توجه نسین قرار داشته و اغلب شخصیت‌های داستان‌های کوتاه و رمان‌هایش را، افرادی عادی از همین طبقه تشکیل می‌دهند.
به طور کلی نثر طنزگونه، ساده، روان و بسیار دلنشین نسین، علاوه بر جذابیت برای مخاطبین علاقه‌مند به طنز اجتماعی و سیاسی، موجب شده است تا آثار او برای کتابخوان‌های مبتدی‌تر، بسیار مناسب باشد. همچنین سریال مرد هزارچهره به کارگردانی مهران مدیری نیز، اقتباسی آزاد از داستان پخمه است.
از دیگر آثار ترجمه شده از عزیز نسین می‌توان به «چاخان»، «شوهر آمریکایی» و «آدم خوشبخت» اشاره کرد که همگی توسط رضا همراه ترجمه شده‌اند و نشر نگاه آن‌ها را چاپ کرده است.
در بخش هایی از این کتاب می خوانیم:
«در مملکت ما هنوز تربیت اجتماعی به اونجا نرسیده که مردم کار دسته‌جمعی بکنند. توی تمام این مؤسسات و شرکت‌ها یکیشان را نمی‌تونی پیدا کنی که سی‌سال سابقه داشته باشه. برای اینکه همه توی این فکر هستند که چه جوری سر رفقاشان کلاه بگذارن.»
«اینقدر حرفهای عجیب و غریب می‌زد که من هم کم کم به عاقل بودنش شک کردم و گفتم: "عباس آقا مثل اینکه خیلی غلو می‌کنی… تمام مردم که بد نیستند… چرا جون تو… من به هرکسی رسیدم می‌خواست سرم کلاه بگذاره. چطور… همه مردم برای بدی کردن به تو باهم مسابقه گذاشته بودند؟" خندهٔ تلخی کرد: "آره به مرگ خودت… بازی فوتبال را تماشا کردی؟ دیدی بازیکن‌ها چطور با لگد محکم توپ را بهش می‌زنند، من هم درست مثل توپ فوتبال شده بودم…"»
«بعضی آدم‌ها مثل توپ فوتبال هستند و جلوی پای هرکسی می افتند… دست تمنا و التماس به دامن هرکس دراز می‌کنند و به جای رحم و شفقت، به جای دستگیری و نوازش لگد توی سرشان می‌خورد.»
انتشارات نگاه
