«این است نیچه» نام کتابی درباره زندگی و آثار نیچه است که در سال 1995 توسط گونتر شولته، نویسنده و فلسفه دان آلمانی، نوشته شده است. این کتاب نام خود را از کتاب «این است انسان» وام گرفته است که در واقع این است انسان را به نوعی اتو بیوگرافی (خودزندگینامه) «نیچه» میتوان پنداشت.
فردریش نیچه، فیلسوف، نویسنده و موسیقیدان بسیار مشهور آلمانی در قرن 19 میلادی است. او زندگی و شخصیت بسیار منحصر به فرد و خاصی داشت؛ تا جایی که خود را دینامیت مینامید و فلسفه ی شاعرانه اش در تضاد با زندگی تراژیک و منزوی اش بود. برای شناخت و خواندن آثار نیچه، خواندن و شناخت زندگینامه ی او نه تنها مفید که تا حدی لازم است؛ زیرا بسیاری از گفته های رمزآلود و کنایه ای تنها به وسیله ی شناخت زندگی او درک میشوند.
اهمیت زندگیِ نیچه در فلسفه به قدری است که آندره ژید، نویسنده و فیلسوف فرانسوی، چاپ آثار او در فرانسه را کار عبثی مینامد و دلیل حرفش را چنین بیان میکند: «زیرا میتوان به حق ادعا کرد که تاثیر شخصیت خود نیچه مهمتر از آثار اوست و آثارش تنها جلوهای از تاثیر او بر دیگران است.»
اما در زمان حال که ما به خود نیچه دسترسی نداریم چه باید بکنیم؟ خواندن کتاب این است نیچه گزینه ی مناسبی برای پاسخ به این سوال است. این کتاب طی 16 فصل و به ترتیبی همانند کتاب این است انسان، تمامی آثار نیچه را به صورت خلاصه معرفی و بررسی میکند. در هر فصل به همراه معرفی و بررسی هر کتاب از نیچه، قسمتهای مهمی از متن همان کتاب به اضافه ی تحلیل نویسنده از آن نیز، آمده است که در آنها جنبه های انتقادی نیز دیده میشود.
نویسنده ی این کتاب، گونتر شولته چندین کتاب راجع به فیلسوفان بزرگی مانند هگل و کانت نوشته است اما تاکنون فقط همین کتاب از این نویسنده به فارسی ترجمه و در انتشارات ثالث چاپ شده است.
سعید فیروزآبادی، مترجم آثار فلسفیِ آلمانی زبان، کتابهای متعددی از فردریش نیچه را مانند فراسوی نیکوبد، زایش تراژدی و این است انسان را، به فارسی برگردانده است که در انتشارات جامی به چاپ رسیده اند.
در بخش هایی از این کتاب می خوانیم:
«نیچه جامعه را نظام ستم در ((زندگی پرخشنوت))، نظام فریب و تغییر چهره و آن مرتبه ی اجتماعی میداند که هستی آن بسته به نابودی نیازهای جنسی، فردی، دیونیزوسی و در نهایت گمراهی غرایز تاییدگر هستی است. به این ترتیب جایگاه خودش در جامعه را نیز نشان میدهد، ولی به ندای اجتماع گوش فرا نمیدهد و از آن پیروی نمیکند. آیا به همین دلیل به حق پتک در دست نمیگیرد؟»
«نیچه در هراس از حقیقت ابوالهولی خویش، بدل به هیولایی میشود که تجسم فرافکنانه ی ناخودآگاه وجود اوست. همین تجسم اساس آفرینش و نویسندگی اوست. آگاهی او باید در سطح بماند و خودش از آنچه در وجودش پدید میآید، آگاه نباشد. بعد ناگهان فکری در ذهن او پخته و مطرح میشود، یعنی همان قاعده ها و گزیده گوییها به ثمر مینشیند.»
انتشارات ثالث
