جوسلین، برنادت، سیلویا، الگرا، پرودی و گریک اعضای باشگاه کتابخوانی جین آستین هستند. جوسلین، زنی مستقل است که هرگز ازدواج نکرده و ایده‌ی اصلی باشگاه کتاب خوانی متعلق به اوست. جوسلین معتقد بود باید دوباره آستین را به زندگی‌هایمان دعوت کنیم. برنادت، شصت و هفت‌ساله و مسن‌ترین عضو گروه، کتاب غرور و تعصب را برای شروع کتاب خوانی پیشنهاد کرد؛ اگرچه پیشنهادش از جانب سیلویا رد شد!
سیلویا، از یازده سالگی دوست صمیمی جوسلین بوده است. حالا هردو تقریباً در آستانه‌ی پنجاه سالگی قرار داشتند. سیلویا اخیراً طلاق گرفته بود و جوسلین می‌خواست او را مشغول نگه دارد پس راه اندازی باشگاه کتاب خوانی را ایده‌ی مناسبی دید و دست به کار شد. الگرا، دختر سیلویا با سی سال سن عضو دیگر گروه بود.
پرودی بیست و هشت‌ساله جوان‌ترین عضو و تنها فرد متاهل گروه بود. رمان مورد علاقه‌ی او ترغیب نام داشت. گریک، مردی چهل‌ساله بود که هیچ آشنایی قبلی با اعضای گروه نداشت و هیچ کس نمی‌دانست جوسلین چرا او را دعوت کرده است. این افراد اعضای باشگاه کتاب خوانی جین آستین بودند که در گردهمایی‌هایشان از کتاب‌ها سخن می‌گفتند و گاهی هم بحث‌ها پیرامون زندگی شخصی‌شان می‌گشت.
این رمان برای علاقه مندان به کتاب می‌تواند بسیار دلنشین باشد چرا که در آن از کتاب‌های مختلف صحبت شده و نظرات افرادی که در چند خط بالا معرفی شدند مطرح می‌شود. افرادی که در ظاهر چندان شبیه هم نیستند و نظراتشان راجع به کتاب‌ها نیز با هم تفاوت‌هایی دارد.
کارن جوی فاولر، نویسنده‌ی این رمان در سال ۱۹۹۹ و ۲۰۱۱ جایزه‌ی جهانی ادبیات فانتزی را دریافت نمود. او کتاب دیگری با نام ژتون قرمز من نیز نوشته که برای آن هم جوایز قابل توجهی دریافت کرده است.
رمان باشگاه کتاب خوانی جین آستین توسط ثنا نصاری، ترجمه و در انتشارات نیماژ به چاپ رسیده است.
بخش های زیبایی از کتاب باشگاه کتاب خوانی جین آستین
«گریک گفت: "شخصیت‌های فرعی آستین واقعاً شگفت انگیزن، به خوبی شخصیت‌های دیکنز." سیلویا از این که گریک چنین نظری می‌داد خوشحال بود. با هیچ کدام از حرف‌هایش مخالف نبود. اصلاً چه دلیلی برای مخالفت وجود داشت؟ نویسنده‌هایی وجود داشتند که سیلویا دلش نمی‌خواست نام‌شان در کنار آستین قرار بگیرد، اما دیکنز در زمان خودش کتاب‌های خیلی خوبی نوشته بود، مخصوصاً دیوید کاپرفیلد.»
«اساساً چرا باید خودمان را دردسر بدهیم؟ چرا نوجوان‌ها را می‌فرستیم مدرسه؟ هورمون‌ها چنان ذهن آن‌ها را مسدود کرده‌اند که احتمالاً نمی‌توانند چیزهای پیچیده‌ای مثل حساب یا شیمی و از آن بدتر چیز پیچیده‌ای مثل زبان خارجی را یاد بگیرند. چرا همه را اذیت کنیم و مجبورشان کنیم که سعی و تلاش کنند؟ پرودی با خودش فکر کرد که می‌تواند از عهده‌ی بقیه‌ی کارها بربیاید، می تواند در جست و جوی نشانه‌ای از خودکشی یا اسلحه یا بارداری یا اعتیاد به مواد و سوءاستفاده‌ی جنسی آن‌ها را تحت نظر بگیرد. اما این که از او بخواهند همزمان زبان فرانسه هم به آن‌ها بیاموزد دیگر فراتر از توانش بود.»
انتشارات نیماژ
