کتاب مالوی اولین کتاب از سه گانه ی معروف ساموئل بکت، رمان و نمایشنامه نویس بزرگ ایرلندی، در سال 1951 نوشته شده است. دو کتاب دیگر این سهگانه ی خاص، به ترتیب "مالون میمیرد" و "نام ناپذیر" نام دارند. سبک نگارش کتاب جریان سیال ذهن از دید شخصیتهای داستان است اما سبک محتوایی کتاب را نمیشود به راحتی تعیین کرد. بکت در این کتاب مدام از سبکهای مختلف مانند رئالیسم، سورئالیسم و … به یکدیگر گریز میزند.
شاید بهترین توصیف از سبک کتاب ابزودیسم (معناباختگی) است؛ بکت در نمایشنامه های در انتظار گودو و آخرِ بازی نشان داده است که از بزرگترین استادان این سبک است. سبک ابزودیسمِ بکت بسیار تاثیر گرفته از انسان مدرنی است که جنگ جهانی دوم را به تازگی از سر گذرانده. رمان به دو بخش تقسیم شده است.
خلاصه داستان رمان مالوی
در بخش اول مالوی، شخصیت اصلی داستان، در اتاقی نامشخص که گویا برای مادرش بوده است چشم باز میکند. با زبانی بسیار گنگ و مبهم اشاره میکند که به دیدن مادرش میرود و بقیه بخش، سفری بسیار اعجاب انگیز و تودرتویی است به ذهن مالوی که در راه خانه ی مادرش است. بخش دوم داستان به کارآگاهی به نام موران میپردازد که به دنبال مالوی میگردد. این شخصیت در اول رنگ و بوی شخصیتهای بکتی را ندارد. منطقی است و روند تفکراتش معنا دارد و منسجم؛ اما داستان از جایی اوج میگیرد که او نیز کم کم دچار معنا باختگی میشود.
در این کتاب نباید دنبال معنا گشت! کافیست خواننده ی این اثر با جریان سیال درون کاوی های پراکنده و مبهم شخصیتهای کتاب همراه شود. آنگاه متوجه میشود در دنیای درونی که بکت برای شخصیت هایش ساخته، همه چیز معنای خود را باخته است. آنها هیچ نمیدانند، پریشان و سرگشته اند و گویا ارتباطشان با دنیای بیرونی قطع شده است. ساموئل بکت در سال 1969 موفق به دریافت جایزه نوبل ادبیات شده است.
سهیل سمی مترجم کتاب مالوی
سهیل سُمّی آثار بسیاری را از بزرگانی چون ساموئل بکت، مارگارت اتوود، هنری میلر و زیگموند فروید به فارسی ترجمه کرده است. از جمله ی این آثار میتوان به هر سه کتاب سهگانه ی بکت، سرگذشت ندیمه از مارگارت اتوود و فقط یک داستان از جولین بارنز اشاره کرد. این کتاب در نشر ثالث ترجمه و چاپ شده است.
جملاتی زیبا از کتاب مالوی
«جنگل‌ها پُر از چیزهای خوبند. در روزگاری که فکر می‌کردم صلاحم در این است که سوادم را بالا ببرم، یا سرم را گرم کنم، یا خودم را متحیر کنم، یا فقط وقت‌کشی کنم، جایی شنیده، یا احتمالاً خوانده بودم که وقتی کسی در جنگل تصور میکند که دارد در مسیری مستقیم حرکت میکند، در واقع، دارد دور خودش میگردد، به همین دلیل، نهایت تلاشم را کردم تا دور خودم بگردم، به این امید که با این ترفند بتوانم در مسیری مستقیم حرکت کنم.»
«شکی نیست که آدم گاهی غریبه‌هایی را می‌بیند که خیلی غریبه نیستند، انگار زمانی در حلقه‌های ذهنی ما نقشی ایفا کرده‌اند.»
«انگار همگی از یک دوره خستگی و فرسودگی واحد سر بلند کرده ایم. به پیش و به پیش، توده بر روی توده، تا وقتی که عاقبت دیگر هیچ جایی باقی نمیماند، و نه هیچ نوری، تا بتوان چیز بیشتری برروی توده ها توده کرد.»
انتشارات ثالث
