هنگامی که سخن از مترجمان کشور عزیزمان ایران به میان می آید، بی شک نام «سروش حبیبی» را به عنوان یک مترجم زبردست و پرکار می شنوید.
او در خرداد ماه سال ۱۳۱۲ در تهران چشم به جهان گشود. تحصیلات دبیرستانی خود را در در دبیرستان فیروز بهرام به پایان رساند. او در سال ۱۳۲۹ وارد مدرسه ی عالی پست و تلگراف شد. پس از اتمام دوره دبیرستان مدتی در ایران به کار در وزارت پست و تلگراف مشغول بود.
در سال ۱۳۳۹ برای تحصیل در رشته ی الکترونیک در دانشکده ی فنی دارمشتات، راهی آلمان شد. زندگی در آلمان موجبات علاقه ی او به فرهنگ و ادبیات آن کشور را فراهم آورد. او بعد از بازگشت از آلمان، به مدت ۲۰ سال در مقام رئیس دروس دانشکده مخابرات در وزارت پست و تلگراف خدمت کرد و سال ۱۳۵۱ بازنشسته شد.
سروش حبیبی اعتبار خود را در ايران وام دار مترجمى مى دانند كه همواره به روح و هويت آثار یاد شده وفادار مانده است. مترجمى كه در بيش از چهار دهه فعاليت خود در عرصه ترجمه آثار ادبى سعى كرده است دريچه تازه اى به روى خوانندگان ايرانى بگشايد و كلمات را در دل متن جاى دهد.
از ویژگی های شاخص کارنامه ی کاری حبیبی می توان به این نکته اشاره کرد که ایرانیان به واسطه ی او و ترجمه هایش با بسیاری از نویسندگان جهانی مانند: «رومن گاری»، «آلخو کارپانتیه» و «الیاس کانتی» آشنا شدند.
سروش حبیبی آثار بسیاری را از زبان های فرانسوی، آلمانی، روسی و انگلیسی به فارسی برگردانده است. از محاسن این مترجم تعداد قابل توجه آثاری است که ترجمه کرده؛ به طوری که در یک سال کتاب های بسیاری از وی منتشر شده و اغلب همکاری های او با نشریات برجسته ی فارسی است.
اولین تجربه ی سروش حبیبی در کار ترجمه با همکاری او با مجله ی سخن برمی گردد که در آن متنی را از سخنرانی «وایتس زکر» که اومتخصص آلمانی فیزیک نظری است، ترجمه کرد؛ اما اولین اثری که از او به عنوان ترجمه منتشر شد، کتاب «بیابان تاتارها» نوشته ی دینو بوتزاتی بود که با این کتاب در آلمان آشنا شد و به ترجمه ی آن پرداخت.
از دیگر آثارى که توسط سروش حبیبی ترجمه شدن می توان به موارد زیر اشاره کرد:
فعالیت ادبی سروش حبیبی بعد از بازنشستگی اش از وزارت پست، تلگراف و تلفن آغاز شد. او در سال ۱۳۵۱ به عنوان سرویراستار در دانشگاه صنعتی آریامهر که همان صنعتی شریف کنونی است مشغول به کار شد. او در همین دانشگاه با مترجم برجسته، محمد قاضی، آشنا شد و این دوستی تأثیر بسزایی بر فن ترجمه ی سروش حبیبی گذاشت.
او کارش را با ویراستاری چند کتاب دانشگاهی آغاز کرد و در سال ۱۳۵۶ ابتدا به آمریکا رفت و بعد از دو سال در سال ۱۳۵۸ از آمریکا به فرانسه مهاجرت کرد و تا امروز در این کشور زندگی می کند. در زمانی که سروش حبیبی به امریکا مهاجرت کرد به سراغ یادگیری زبان روسی رفت و سه سال از عمر خود را صرف این کار کرد. سروش حبیبی همیشه تحت تاثیر شعرایی مانند «فردوسی»، «سعدی»، «حافظ»، «ایرج میرزا»، «مشیری» و «شاملو» بوده است.
