خطاب به عشق
«آلبر کامو» سال ۱۹۱۳ در الجزایر متولد شد. او در دبستان، دبیرستان و بعدها در باشگاه دانشگاه الجزایر، بازیکن برجسته در فوتبال بود و این بین استاد فلسفه اش بود که توانایی ذهنی او را کشف کرد و او را به سمت تحصیلات عالیه سوق داد. کامو بعدها نویسنده، فیلسوف، روزنامه نگار و برنده ی جایزه ی نوبل ادبیات شد. او در تاریخ ۴ ژانویه ۱۹۶۰ در چهل و شش سالگی بر اثر سانحه ی تصادف جان باخت.
برخی آلبر کامو را اگزیستانسیالیست و برخی دیگر انسان گرا می دانند. در نظریات سیاسی اش او پیرو نهضت ضد فاشیست بود. کامو «افسانه سیزیف» را پیرامون موضوع پوچی می نویسد؛ در کتاب «بیگانه» به سراغ مفهوم مرگ می رود و در کتاب «طاعون» از مردمی می گوید که با همه گیری بیماری، قرنطینه و تنهایی مواجه می شوند.
هم چنین کامو در حوزه نمایشنامه نویسی هم فعالیت های گسترده ای داشت. نمایشنامه تسخیرشدگان اقتباسی از داستایوفسکی بوده است. آلبر کامو سر انجام در سال ۱۹۵۷ برنده جایزه ی نوبل ادبی شد.
نمایشنامه های آلبر کامو عبارت اند از:
ژان کلود بریسویل از کامو پرسید: تعارفی که بیش از همه شما را خشمگین می کند کدام است؟ کامو جواب داد: شرافت، وجدان انسانی، بالاخره می دانید، همه آن پرت و پلاهای امروزی. کامو وحشت داشت از این که او را معلم اخلاق بشمارند. می گفت: من پرهیزکار نیستم. خوشبختانه، هنرمند بزرگ، قبل از هر چیزی «یک اهل زندگی» بزرگ است.
